දූවිලි ඇලි කුමරියන් සොයා..

කාලෙකින් කොහේවත් යන්නවත් නැතුව එපා වෙලා  වගේ හිටපු දවසක තමා අපේ ඩිලන් අදහසක් අරන් ආවේ නකල්ස් දූවිලි ඇලි බලන්න යන්ද කියලා.. යන්නේ කවුද  යන්නේ කවද්ද කියලාවත් අහන්නේ නැතුව එක පයින්ම  මම හා කිව්වේ මටත් කොහේ හරි යන්නම ඕනේ කියලා හිතිලා  තිබ්බ හින්දා.. කොහොමහරි ගමන යන්න  මායි ඩිලනුයි වර්ණකයි සෙට් වුනේ කැම්පස් එකට.

උදේ පාන්දරම කැම්පස් එකෙන් අපි පිටත් වුණේ මාතලෙන් උදේ 8.00 ට තියෙන ඉලුක්කුඹුර බස් එක අල්ලගන්න ඕනේ හින්දා..  මොකද අපිට ඒ බස් එක මිස් වුණොත් වැලේ වැල් නැතිවෙනවා.. එච්චරටම ඒ පාරේ බස්...

 අපි බස් එක ඇවිත් මාතලේ ස්ටේෂන් එක ගාව පාක් කරන්න කලින්ම එතනට ගිහින් හිටපු එක වෙලාව කියලා හිතුනේ  ඒ පාන් භාග සයිස් එකේ CTB  බස් එක පාක් කරලා විනාඩි 5ක් වත් යන්න කලින් සම්පූර්ණයෙන්ම  පිරිච්ච හින්දා.

මාතලේ ටවුන් එකෙන් පිටත් වෙච්චි බස් එක රත්තොට පාරේ ඇවිත් රත්තොට පහු කරලා ටික දුරක් ආවට පස්සේ පාර අයිනේ තියෙන කඩේක නවත්තන්නේ බස් එකේ මිනිස්සුන්ට  උණු උණු වඩේ එක්ක උණුම උණු තේකක් බොන්න.. මොකද ඊළගට තමා අමාරුම කාරිය තියෙන්නේ.. බස් එකට බස් ඩ්‍රයිවර්ට හා බස් එකේ යන අපිට...

ගමන අතරමග බස් එක නවත්තන කඩේ 

තේ වතු අස්සෙන් හිමීට හිමීට අමාරුවෙන් කන්ද නැගලා  රිවස්ටර්න් කපොල්ලට ළගා වෙන එකයි ඊලග කාරිය... එදා සාමාන්‍ය විදිහට ඉර අව්ව හොදට වැටිලා තිබ්බ නිසා ඒ කපොල්ලට ලගා වෙච්චි ගමන් ඈත් නිම්නය කදු හෙල් තැනිතලා මැද්දෙන් ඈතට පේන දර්ශනය මීදුම් තිරයෙන් වැහිලා තිබ්බෙ නෑ.. රිවර්ස්ටර්න් කපොල්ලට පස්සේ බස් එක පල්ලම් බහින්න ගන්නවා.. ඒ පිටවෙල පතන මැද්දෙන්.. ඈතට විහිදිච්ච තණ පිටිය මැද්දෙන් දගර ගැහි ගැහි ඇදෙන අලු පාට තාර පාරේ රතු පාට භාග CTB  බස් එක යනකොට  ඇත්තටම මැවෙන්නේ හරි අපූරූ ලස්සනක්.. 

ඇටන්වල ගමේ සුන්දරත්වය 

බස් එක ඇටන්වල ගමට හැරෙන පාර ගාවට එද්දි උදේ 11 ට ළගයි.. අපේ ගමනේ නඩේ ගුරා වෙච්චි ඩිලන්ව ඉස්සර කරගෙන අපි ගමන් පටන් ගත්තේ ඇටන්වල ගමට හැරෙන හන්දියේ ඉදන්.. ටික දුරක් පාරේ ආපු අපිට ඇහුනේ වතුර ගලාගෙන යන හඩ.. වැද්දාපැනි ඇල්ල හදාගෙන සුන්දර දුම්බර කදු පෙතේ ඉදන් අඹන් ගග වෙනකම් පල්ලෙහාට බහින තෙල්ගමු ඔය අපේ ඇස් ඉස්සරහට මතුවුණේ ඇටන්වල ගමට එලඹෙන්න කලින්ම..

වැද්දාපැණි ඇල්ලට පෙර තෙල්ගමු ඔය 

 එක පැත්තක දැවැන්ත ප්‍රාකාරයක් වගේ නැගී හිටින මානිගල පර්වතය පාමුල පිහිටලා තියෙන ඇටන්වල ගම අපේ සුන්දර ගමනාන්තය කරා යන ගමනේ අපිට අන්තිමටම හම්බෙන  ජනාවාසය. කෙත්වතු වලින් සාර වුණ ගම හා ගම මැද ඇති පන්සලේ දාගැබ අපිට අපි පුංචි කාලේ කතන්දර පොත් වල දැක්ක සුන්දර ගමක මතකය අලුත් කරා.

මානිගල හා ඇටන්වල 

කොහොම හරි නමෝ විත්තියෙන් අපි ගම පහු කරගෙන ඇවිත් මානිගල කන්ද තරණයට තියෙන මංපෙතට ඇතුල් වුණා. සංචාරක ආකර්ශණයක් විදිහට මානිගල තරණය වැඩි දියුණු කරන්න කරපු උත්සහයක් නිසා හොද මට්ටමට මං පෙත දියුණු කරලා තිබුණා. මානිගල පාරේ ටික දුරක් ආපු අපිට මානිගල මංපෙතෙන් සමුගන්න වුණේ අපේ ගමනාන්තය මානිගල නොවන නිසා.. අපි දකුණට හැරෙන්න තිබුන පාරෙන් ගම්න වෙනස් කරා. වියලිලා ගිය පරිසරයක් මැද්දෙන් වුනු අඩිපාර එක එල්ලේ වැටිලා තිබුණේ වල්පොලමුල්ල කියන ලංකාවේ කුඩාම ගම්මානය විදිහටත් සලකන ඒත් අද වෙනකොට ජනශුන්‍ය වෙලා තියෙන ගමට.

වල්පොලමුල්ල වැව / පතන 

ගමට අවතීර්ණ වෙන්න කලින්ම   අපිට හම්බෙන්නේ වල්පොලමුල්ල  වැව.. මෙතන කාලෙකට පතනක් විදිහටත් දකින්න පුලුවන්.. කදු වලලු වලින් වටවුණු මෙමෙ සුන්දර බිම්කඩ ඇත්තෙන්ම මද වෙලාවක් නැවතී සිටිය යුතුම ස්ථානයක්.මෙම ගම 

වල්පොලමුල්ලේ එකම ගෙය 

ජනශුන්‍ය වෙලා තියෙන්නේ දැවැන්තයන්ගේ කරදරයි ගමට ළගාවීමට ඇති දුශ්කරතායි හින්දා.


මේ වල්පොලමුල්ල  ගමේ ඉතුරුවෙලා තිබෙන එකම නිවස  සංචාරකයින්ට නවාතැන් ගත හැකි තැනක් විදිහට සුරැකී තියෙනවා. අපි වල්පොලමුල්ල ගමෙන් ආයෙත් ගමන ආරම්භ කරා. මුලින්ම හම්බුනේ ගමේ අතෑරලා දාපු ලියදි ටික.. එතනට ඈත අනන්තය සිසාරා විහිදුනු දුම්බර නකල්ස් වනපෙතේ කදු රාශියක් දකින්න පුලුවන්.. එතනට ඈත අනන්තයේ ගලාහැලෙන සුදු පැහැ ජල ධාරාවන්ද දකින්න පුලුවන්. එයින් සමුගෙන අපේ ගමන් මගට අවතීර්ණ වූ විට අපගේ ඊළග විවේක ස්ථානය උනේ.. නුගතලාව දොළයි.. ඒ දවස වන විට තැන් තැන් වල පමණක් දිය කඩිති ඉතුරුව තිබූ නුගතලාව දොලෙන් සමුගත් අපි අපේ ගමනාන්තය සොයා ආයත් ගමන පටන් ගත්තා.

කලුපහන ඇතුලු කදු පන්තිය; සිරස් මධ්‍ය රේඛාව ඔස්සේ ඈත දූවිලි ඇල්ල පෙනේ 

 වැඩිපුර කදුනැගීම් රහිත වූ තැනිතලා කොටසක් හරහා පැමිණි අපිට හදිසියේම වාගේ හමුවූයේ දළ බෑවුමක්. ඒ බෑවුම අවසානයේ අපි වැද්දාහේන කියන මං සලකුණට ඇවිත් තිබුනා. අපි පහුකරන් ආපූ  අනිත් වතුර  පාරවල් වගේ නැතුව  වැද්දාහේන තලාවේ මායිමෙන් ගලාගිය වැද්දාහේන ඔය පිරිසිදු නොකිලිටි සිසිල් ජලයෙන්  ස්වයංපෝශිතව ගලාගෙන ගියේ.  අපි මුලින්ම කරපු දේ තමා වතුරට පැනලා හොදට නාගත්ත එක.. හිතුවට වඩා වැඩි වෙලාවක් එතන ගත කරන්න උනා අපේ එක්කෙනෙක්ට චුට්ටක් යන්න අමාරු වෙච්චි හින්දා. එතනින් පස්සේ වැඩි කන්දක් නැතුව අපි දිගටම තැනිතලාව වගේ පිහිටපු කදු ගැට දිගේ අපේ ගමන ගියා. අතර මගදී නයි හාමි කෙනෙක් විතරක් අපේ පාලුව මකන්න වගේ පොඩ්ඩක් පෙනේ පුප්පලා අතුරුදහන් වුණා..

වැද්දාහේන ඔය 

ටික දුරකදි අපිට  ඇහුනු දිය ඇල්ලක සද්දෙත් එක්ක අපි ඒ හඩට අවදානේ යොමු කරන් ඒ සද්දේ ඉලක්ක කරගෙන අපේ ගමන් ඉක්මන් කරා.. අපේ ඇස් ඇත්ත්ටම පින් කරලා තිබුනා ඒ දිය ඇල්ල දකින්න.. වටේ තුන් පැත්තකින්  අංශක 90 ට පිහිටපු  ගල්බිත්ති  වලින්  වටවුණු ජල තටාකයකට ගලා හැලෙන දුම්බර ඇල්ල අපේ ඇස් ඉස්සරහ දිස් වුණා. අපි ටික වෙලාවක් දිය ඇල්ල රස විදලා එතනින් සමුගන්න හැදුවේ අපේ ගමනාන්තයට තව යන්න ඕනේ හින්දා.. ඒක හින්දා අපි දූවිලි ඇල්ලට යන පාර වටේ පිටේ ඇවිදලා හෙව්වත් අපිට ඒ පාර හොයාගන්න පුලුවන් උනේ නෑ.. ඒ වෙද්දි කලුවරත් යන්තමට වැටීගෙන එමින් තිබුන හින්දා අපි තීරණය කරා දුම්බරිය ඉස්සරහම් අපේ ටෙන්ට් එක ගහන්න.

දුම්බර ඇල්ල ඈතින් 

එතන හුළං කපොල්ලක් ඒ වගේම එදා හොදටම හුළග තිබුන දවසක්..  ටෙන්ට් එක දිය ඇල්ල ඉස්සරහම තිබුන ගල් තලේඋඩ ගහන්න හදද්දි වෙන හුලගින් මුවා වෙන තැනක ගහමු කියලා මම කිව්වත් අනිත් දෙන්නගෙම කැමැත්තට ඉඩ දීලා ටෙන්ට් එක ඒ ගල උඩ ගහන්න හැදුවත් ටික වෙලාවකට පස්සේ ආපු හුළගින් අමාරුවෙන් ටෙන්ට් එක බේරගත්තට පස්සේ අනිත් දෙන්නත් මගේ යෝජනාවට එකග වුණා.. 

දුම්බර ඇල්ල 

අපි කලු ගං දෑලේම දිය ඇල්ල පේන මානේ ගලකට මුවා වුණ තැනක ටෙන්ට් එක ගහගෙන නින්දට ගියේ මෙච්චර මේ ඝන කැලෑවක් මැද්දේ අපි තුන්දෙනා විතරයි නේද කියන හැගීමත් එක්ක.. ඒත් එක්කම හෙටත් ගමනේ ඉතුරු ටික ගිහින් ආපහු එන්නත් තියෙනවා නේද කියලා හිත හිත.




මතු සම්බන්ධයි ...